La plenta deu pastor
Aulhèrs de totas las contradas,
Ça-vietz audir nostas dolors.
Qu’ei fenit a jamei de véder tant d’aulhadas
Sus los nostes camins tots pingorlats de flors.
Au bèth miei deu printemps, vriuleta berogina
Que deishavas lo lòc tau vanhèu saborós.
Tu qu’i seràs tostemps : çò qui’m va mancar hèra,
Qu’ei lo son tan plasent deus charmants tringuerons.
Auprès de tu ma mia, que plori de tristessa,
Sovien-te, d’aqueth temps, un còp secat l’arrós
Qu’enviavam lo Pigon guardar las aulheretas
E tots dus suu gason, cantavam ua cançon.
Adara tot solet, capsùs de la montanha,
Çò qui’m turmenta mei que las nostas amors
Qu’ei de saber que lèu, sus aquera pelosa
Non cherirèi pas mei los petits anherons.