Deus treits d’ua bruneta

Deus treits d’ua bruneta,
Mon còr s’ei alebat ;
Sons uelhs e sa boqueta
Tots mons sens an charmat.
Sa gorja clarejanta
Resplandeish com lo só,
Sa talha trionfanta
Que’m hè morir d’amor.

Despuish que jo t’èi vista
Jo’n soi tot interdit ;
En tu, bèra Calista,
Son mon còr, mon esprit.
En tu be son fixadas
Mas riquessas, mons bens.
En tu son acostadas
Mas jòias, mons plasers.

Ni las ròsas musquetas,
Ni la flor deu bruishon,
N'an pas de tas popetas,
L’esclat, ni la blancor ;
Urosa la maneta
Qui un dia aurà l’aunor
De tirar l’esplingueta
Qui las tien en preson.