Un joen pastor quitava,/Son pèis e sas amors,
E com aquò cantava,/Sas penas e dolors,
Adiu, simpla cabana,/Qui'm vis au capceron,
Que me'n vau tà la plana,/Dinc a l'auta sason.

Adiu, donc ma bergèra/Bergèra ma gaujor.
Que quiti la heuguèra,/On nos hasèm l'amor.
Lo suenh de mas aulhetas,/M'apèra tà Bordèu,
Adiu, mas amoretas,/Jo tornarèi batlèu.

Rossinhòu qui gorguejas/Près d'aqueth arrivet
Qui tostemps amorejas,/Hens aqueste bosquet ;
Temuenh de ma tendressa,/Tu qui veds lo men güei
Vira que ma mestressa/No'm tradesca jamei.

Que t'estàs dab Anneta,/Pigon, b'ès donc urós !
Près de l'amistoseta,/Guardaràs los motons.
E jo, sus l'arribèra,/Ailàs ! be vau languir ;
E luenh de ma bergèra,/De dolor vau morir.

Atau fení sa canta,/Lo malurós pastor.
De sa plenta tocanta,/Lo mond be s'esmavó.
Que quità lo vilatge,/En regretant Annon,
Mes ailàs lo volatge,/Cambià batlèu d'amor.