De Bonnut a Ortès e de Saut a Semboès,
qu'èm un hèish d'ahuecats,
A escríver, a parlar, mes sustot a cantar,
sovent en occitan,
Quan mentretant, totun, los petits escolans qu’aprenen tots l’anglés
Aquò qu’ei de dòu har, de deishar càder atau,
lo noste bearnés !

Apréner, tot joenòt, un parlar diferent,
aquò qu’ac volem tots.
Mes sabem, hèra plan, qu’ua lenga ne viu,
que dab cultura autorn.
La cultura, que l’avem, dab los bèths monuments e dab las tradicions,
Mes perqué, alavetz, non pas donc perpetuar
la comunicacion ?

Dab aquesta cançon, a'us qui an lo poder,
que’ns volem adreçar :
Qu’ei ad eths de causir, si la lenga d’aciu
e despareisherà ;
Qu’ei ad eths de pensar, que lo noste parlar
que vien deus nostes pairs
E qu’aqueth bèth tesaur, que’ns devem
de'u legar, de Baiona a Nai.

Lo Gaston e la Jana qu'espian dab tristèr,
La lor anciana vila entre gave e terrèr.
Que ploran drin tot dia, de ns'enténer a parlar.
Mes on ei donc passada, la lenga deu parçan ?

Despuish dejà cinc ans, en lo noste aròu,
que hèm çò que podem :
Cantam hòrt, cada mes, tà consolar Gaston
e la Jana tanben.
Tad aquò, n’èm pas sols,
qu’avem pertot amics, e qu’ei un gran plaser
De cantar entad eths e se podem, dab eths,
lo dia com lo ser.

Ne volem pas que plóritz, illustres sobirans,
Qu'èm numerós enqüèra a sovent encontrà’s,
Amassas que hèm còrda entà mei hòrt cridar :
« Non jamei nosta lenga non despareisherà »