Lo sorelh que huegè tà darrèr d'ua pena,
E lo som deus avets tant per tant que's vedè ;
Lo zefir amorós de sa fresqueta alena,
Escobava las flors tau mieitant deu terrèr.
Un pastoret fidèu, tau corau que baishava,
Lo caçador tanben sortiva deus camons,
La lua per degrès au som deu cèu pujava
Qu'èra l'òra deus amorós.

L'angèlus qu'a sonat e non i ès pas enqüèra,
Au pè de l'arbolet de nos dus tant aimat,
Sovien-te que'm disès : " Qu'i serèi la permèra ! "
E m'averés trompat, ò cruèla beutat ?

Segut au pè d'un vèrn, près d'ua aiga pasibla,
Demoravi praubet, la qui credí m'aimar.
A mon amna lavetz langorosa e sensibla,
L'amor disè tostemps : " Ara qu'arribarà. "
L'airolet s'ei lhevat, hasè càder la huelha,
Que tremblava l'azur de l'arriu estelat,
Un murmuret confús pujava a mon aurelha,
N'aví jamei tant escotat... L'angèlus...

Mes portant qu'arribà tot com l'ompra leugèra,
Com l'auseron crentiu, güeitat per l'esparvèr ;
Jamei non la vedoi tan gentilha, tan bèra,
Que tremblava d'amor, com la flor deu rosèr.
Dehens un capulet que s'èra amantolada,
De paur que nat lugran, gelós de sa splendor,
N'avosse pas anat per tota la contrada,
Racontar tot lo noste amor.

L'angèlus qu'a sonat mes qu'i ès arribada,
Au pè de l'arbolet de nos dus tant aimat,
Que m'avès prometut que i serés la permèra,
Ò non, m'as pas trompat, ò graciosa beutat.